Η έκδοση του "Αεραθλητισμού" ξεκίνησε το 1986, σαν κοινή προσπάθεια των ανεμοπόρων Κυριάκου Μπούσια και Κωνσταντίνου Πικρού. Ο στόχος ήταν να εκδοθεί ένα περιοδικό έντυπο με εξειδικευμένη ύλη, για τον στενό αεραθλητικό κύκλο των αθορύβων αεραθλημάτων. Αυτά ήταν το ανεμόπτερο και το αιωρόπτερο (αετός). Το αλεξίπτωτο πλαγιάς (παραπέντε) δεν υπήρχε ακόμα την εποχή εκείνη σαν άθλημα και αναπτύχθηκε κάποια χρόνια αργότερα. Γιαυτό και στην επικεφαλίδα του "Αεραθλητισμού" δεν εμφανίζεται εικονίδιο παραπέντε, άλλα κλασικού αλεξιπτώτου. Ένα τέταρτο αεράθλημα που χρησιμοποιεί ανοδικά ρεύματα, το ραδιοκατευθυνόμενο ανεμόπτερο, διακρίθηκε αργότερα από τον μηχανοκίνητο αερομοντελισμό και ήρθε να προστεθεί  στα ενδιαφέροντα της εκδόσεως.

Μια έκδοση με τόσο περιορισμένο αναγνωστικό κοινό, έπρεπε να επιβιώσει χωρίς έσοδα, χωρίς συνδρομές, χωρίς διαφημίσεις. Αυτό ακριβώς συμφώνησαν οι δύο αρχικοί συνεργάτες. Ο Πικρός ανέλαβε την επιμέλεια της ύλης, ο δε Μπούσιας την εκτύπωση και την κυκλοφορία. Ο Μπούσιας σαν εκδότης άλλων εντύπων, είχε τον μηχανισμό φθηνής εκτυπώσεως και κυκλοφορίας.

Η αποστολή του περιοδικού γινόταν σε 450 περίπου διευθύνσεις επιλεγμένων αεραθλητών και σε όλα τα σωματεία. Ο "Αεραθλητισμός" δεν είχε τακτά διαστήματα εκδόσεως, ούτε σταθερό αριθμό σελίδων. Τυπωνόταν όταν μαζευόταν αρκετή ύλη, με όσες σελίδες απαιτούσε η ύλη του.

Κάποια χρόνια αργότερα, ο Μπούσιας προχώρησε σε δαπανηρότερους τρόπους εκτυπώσεως των εντύπων του, τους οποίους δεν μπορούσε να ακολουθήσει ο "Αεραθλητισμός". Έτσι ο Πικρός αποφάσισε να συνεχίσει μόνος την έκδοση, με φωτοτυπική αναπαραγωγή. Ο τρόπος εκτυπώσεως (παλαιός και νέος) περιόριζε την εικονογράφηση μόνο σε γραμμικά σχέδια, διότι οι φωτογραφίες δεν μπορούσαν να αποδοθούν σωστά.

Το τιράζ περιορίστηκε στα 100 αντίτυπα, όχι όμως και οι παραλήπτες. Απλώς, σε κάθε τεύχος η αποστολή γινόταν κατ΄ επιλογήν σε 100 από τις συνολικές διευθύνσεις, ανάλογα με τα θέματα που ενδιέφεραν κάθε κατηγορία αναγνωστών. Σταμάτησε επίσης η αποστολή σε σωματεία. Η έκδοση συνεχίστηκε έτσι για κάποιες δεκαετίες.

Από το 2010 άρχισε η αποκλειστική αποστολή του "Αεραθλητισμού" με e-mail, διότι σχεδόν όλοι οι αναγνώστες είχαν εν τω μεταξύ αποκτήσει ηλεκτρονική διεύθυνση. Αυτό ήταν μια μεγάλη οικονομία, μια και το μεγαλύτερο έξοδο του "Αεραθλητισμού" ήταν τα γραμματόσημα.

Από την αρχή της εκδόσεως, η απ΄ ευθείας αποστολή στους αναγνώστες, είχε το πλεονέκτημα να μην προβληματίζεται ο "Αεραθλητισμός" για το "αν η ύλη του ήταν εμπορική και κατανοητή από το ευρύ κοινό". Συνήθως περιείχε εξειδικευμένα άρθρα που ενδιέφεραν πολύ περιορισμένο κύκλο αναγνωστών. Τα εξειδικευμένα άρθρα που συγκεντρώθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, μπόρεσαν να αποτελέσουν την βάση για ειδικά βιβλία του κλάδου. Κάποια άρθρα που είχαν γενικότερο ενδιαφέρον προσφέρονταν ακολούθως σε περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας, όπου συνοδεύονταν και από φωτογραφίες.

Τα αεροπορικά ευθυμογραφήματα ήταν μια πρωτοτυπία του "Αεραθλητισμού". Ο Πικρός είχε θεσμοθετήσει το "ένα ευθυμογράφημα σε κάθε τεύχος", πριν ακόμα τον "Αεραθλητισμό", όταν εξέδιδε τα "Αεραθλητικά Νέα" για την Εθνική Αερολέσχη. Τα ευθυμογραφήματα του "Αεραθλητισμού" ξανατυπώθηκαν σε άλλα έντυπα, κυρίως δε στο περιοδικό Remove Before Flight. Τα ευθυμογραφικά ποιήματα με αεροπορικό θέμα ήταν μια ακόμα πρωτοποριακή κίνηση, σε ένα τομέα που ξεχειλίζει από σοβαρότητα.

Σε γενικές γραμμές ο "Αεραθλητισμός" είναι μέσον ενημερώσεως και αναψυχής, τόσο για τους αναγνώστες όσο και για τους εκδότες του. Τον Σεπτέμβριο του 2013 με το τεύχος 98, ανακοινώνεται ότι σταματάει η παραδοσιακή έκδοση του "Αεραθλητισμού". Τον Οκτώβριο του 2013 εκδίδεται το επόμενο τεύχος με αριθμό 101. Το νέο σχήμα του περιοδικού είναι πάλι σε μέγεθος Α4, αλλά οριζόντιο, για να διαβάζεται ευκολότερα στην οθόνη. Το περιεχόμενο του περιοδικού αλλάζει, μια και πρόκειται πλέον για μονογραφίες, με ένα εξειδικευμένο θέμα σε κάθε τεύχος